Verbum

тарара́м, -у, м. (разм.).

Шум, грукат; сварка.

Падняць т.

тарара́х, выкл. (разм.).

1. Ужыв. для абазначэння моцнага раскацістага гуку.

2. у знач. вык. Тое, што і трахнуць.

Т. кулаком па стале.

тарара́хнуць, -ну, -неш, -не; -ні; зак. (разм.).

1. Загрукацець, загрымець.

2. каго і без дап. Моцна ўдарыць; выстраліць.

Т. па спіне.

Т. з ружжа.

|| незак. тарара́хаць, -аю, -аеш, -ае.

тарасі́цца, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -ро́сіцца; незак.

Грувасціцца таросамі (пра лёд).

тарасі́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -ро́сіць; незак., што.

Нагрувашчваць таросы.

|| наз. тарашэ́нне, -я, н.

тарата́йка, -і, ДМ -та́йцы, мн. -і, -та́ек, ж. (разм.).

Лёгкая павозка на двух колах.

тарато́рыць, -ру, -рыш, -рыць; незак. (разм.).

Гаварыць вельмі хутка, скорагаворкай.

тарахце́ць, -хчу́, -хці́ш, -хці́ць; -хці́м, -хціце́, -хця́ць; -хці́; незак. (разм.).

1. Утвараць рэзкія раскацістыя гукі.

Матор тарахціць.

2. перан. Хутка, гучна, несупынна гаварыць; балбатаць.

|| наз. тарахце́нне, -я, н.

тара́шчыць, -шчу, -шчыш, -шчыць; незак., што (разм.).

Шырока раскрываць (вочы).

|| зак. вы́тарашчыць, -шчу, -шчыш, -шчыць; -шчаны.

тарбага́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Грызун атрада суркоў, які водзіцца ў Забайкаллі, на Алтаі, у Манголіі і Паўночным Кітаі.

|| прым. тарбага́навы, -ая, -ае.