Verbum

калектывізава́ць, -зу́ю, -зу́еш, -зу́е; -зу́й; -зава́ны; зак. і незак., каго-што.

Правесці (праводзіць) калектывізацыю.

К. сельскую гаспадарку.

калектывіза́цыя, -і, ж.

Працэс аб’яднання аднаасобных сялянскіх гаспадарак у буйныя калектыўныя гаспадаркі (калгасы) у СССР.

К. сельскай гаспадаркі.

калектыві́зм, -у, м.

Супольнасць, калектыўны пачатак як прынцып грамадскага жыцця і дзейнасці людзей, супрацьлеглы індывідуалізму.

Дух калектывізму.

|| прым. калектыві́сцкі, -ая, -ае.

калектыві́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Прыхільнік калектывізму.

|| ж. калектыві́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. калектыві́сцкі, -ая, -ае.

калекты́ў, -ты́ву, мн. -ты́вы, -ты́ваў, м.

Група людзей, аб’яднаных агульнай работай, вучобай, агульнымі інтарэсамі.

Рабочы к.

К. інстытута.

|| прым. калекты́ўны, -ая, -ае.

К. сход.

калекты́ўны, -ая, -ае.

1. гл. калектыў.

2. Агульны, сумесны, які выконваецца калектывам.

Калектыўная гаспадарка.

Калектыўная праца.

3. Прызначаны для калектыву.

Калектыўнае забеспячэнне.

|| наз. калекты́ўнасць, -і, ж.

кале́кцыя, -і, мн. -і, -цый, ж.

Сістэматызаваны набор аднародных прадметаў.

К. мінералаў.

|| прым. калекцы́йны, -ая, -ае.

калекцыяне́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які займаецца калекцыяніраваннем.

|| ж. калекцыяне́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак (разм.).

|| прым. калекцыяне́рскі, -ая, -ае.

калекцыяні́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй і калекцыянава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; незак., што.

Збіраць калекцыю.

К. манеты.

|| наз. калекцыяне́рства, -а, н., калекцыяні́раванне, -я, н. і калекцыянава́нне, -я, н.

кале́на, -а, н.

1. (мн. кале́ні, -яў і -ле́нь). Сустаў, які злучае бядровую і галёначную косці; месца згібу нагі.

Сагнуць нагу ў калене.

2. (толькі мн., кале́ні, -яў і -ле́нь). Нага ад каленнага сустава да таза.

Узяць дзіця на калені.

3. (мн. кале́ны, -ле́н). Асобнае звяно, адрэзак у складзе чаго-н., які з’яўляецца злучэннем такіх жа адрэзкаў.

К. бамбука.

К. жалезнай трубы.

4. (мн. кале́ны, -ле́н). Частка чаго-н. непрамога, сагнутага ад аднаго павароту да другога.

К. дарогі.

К. ракі.

5. (мн. кале́ны, -ле́н). У музычным творы: асобная частка, закончаны матыў.

Салавей заспяваў на сем кален.

6. (мн. кале́ны, -ле́н), перан. У танцы: асобны прыём, фігура з эфектам.

Кадрыля на шаснаццаць кален.

7. (мн. кале́ны, -ле́н). Пакаленне ў радаслоўнай.

◊

Мора па калена каму — нічога не страшна, нічога не цяжка.

|| памянш. кале́нца, -а, мн. -ы, -аў, н. (да 3 і 5 знач.).

|| прым. кале́нны, -ая, -ае (да 1 знач.).

К. сустаў.