Verbum

скло́чны, -ая, -ае (неадабр.).

1. Схільны да склок, да склочніцтва.

С. чалавек.

2. Які мае адносіны да склокі, з’яўляецца склокай.

Склочная справа.

|| наз. скло́чнасць, -і, ж. (да 1 знач.).

склюд, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Цяслярская сякера для склюдавання, абчэсвання бярвення.

склюдава́ць, -ду́ю, -ду́еш, -ду́е; -ду́й; -дава́ны; незак., што.

Секучы ўдоўж, знімаць паверхневы слой (з дрэва).

С. сцены.

С. дрэва.

|| наз. склюдава́нне, -я, н.

склява́ць, склюю́, склюе́ш, склюе́; склюём, склюяце́, склюю́ць; склюй; склява́ны; зак., каго-што.

Клюючы, з’есці.

Куры склявалі пшаніцу.

|| незак. склёўваць, -аю, -аеш, -ае.

скля́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. У маракоў: паўгадзінны прамежак часу.

Шэсць склянак (тры гадзіны). Удары склянак (удары, якія адзначаюць прамежак часу).

2. мн. У старадаўнім парусным флоце: суднавы пясочны гадзіннік, які вымярае час па паўгадзінах.

|| прым. скля́начны, -ая, -ае.

скляпа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і скляплю́, скле́плеш, скле́пле; -па́й; -па́ны; зак., што.

Злучыць пры дапамозе кляпання.

|| незак. склёпваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. склёпванне, -я, н. і (спец.) склёпка, -і, ДМ -пцы, ж.

|| прым. склёпачны, -ая, -ае.

скляпе́ністы, -ая, -ае.

Які мае форму скляпення, утварае скляпенне (у 1 знач.).

Скляпеністая столь.

скляпе́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. Дугападобнае перакрыцце, якое злучае сцены, апоры пэўнага збудавання.

Гатычнае с.

2. Падвальнае памяшканне.

склясці́, скляну́, скляне́ш, скляне́; склянём, скляняце́, скляну́ць; скляў, -ляла́, -ло́; скляні́; зак., каго-што.

Падвергнуць праклёну, праклясці.

С. чалавека.

скна́ра, -ы, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ы, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, скнар (разм.).

Вельмі скупы чалавек.