Verbum

канча́ць гл. кончыць.

канчу́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

Раменны бізун.

каньён, -а, мн. -ы, -аў, м.

Глыбокая вузкая даліна, размытая ракой.

|| прым. каньённы, -ая, -ае.

канькабе́жац, -жца, мн. -жцы, -жцаў, м.

Той, хто займаецца канькабежным спортам.

|| ж. канькабе́жка, -і, ДМ -жцы, мн. -і, -жак.

канькабе́жны, -ая, -ае.

Які мае адносіны да катання на каньках.

К. спорт.

ка́нькала, -ы, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -е, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, -аў (разм.).

Той, хто канькае, дакучае просьбамі, скаргамі.

ка́нькаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Назойліва прасіць аб чым-н., скардзіцца на што-н.

|| наз. ка́ньканне, -я, н.

канькі́, -о́ў, адз. канёк, -нька́, м.

1. Спартыўны інвентар, які складаецца са спецыялізаванага абутку і прымацаваных да яго рухомых ці нерухомых вузкіх сталёвых палазкоў; прызначаны для катання на лёдзе.

Фігурныя к.

2. Канькабежны спорт (разм.).

Мой любімы спорт — к.

|| прым. канько́вы, -ая, -ае.

канья́к, -у́, мн. -і́, -о́ў, м.

Моцны алкагольны напітак з вінаграднага спірту.

|| прым. канья́чны, -ая, -ае.

каню́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Тое, што і каня (у 1 знач.).