Verbum

каляву́шны, -ая, -ае.

Які знаходзіцца каля вуха.

Калявушная залоза.

каляда́, -ы́, ДМ -дзе́, ж.

Старадаўні (у 2 знач.) абрад хаджэння па хатах у калядныя вечары з віншаваннем, велічальнымі песнямі, а таксама песня, што спяваецца ў час гэтага абраду, і пачастункі, атрыманыя ад гаспадара за віншаванне і песні.

|| прым. каля́дны, -ая, -ае.

Калядная песня.

калядава́ць, -ду́ю, -ду́еш, -ду́е; -ду́й; незак.

Хадзіць па дварах у калядныя вечары, віншаваць гаспадароў, спяваючы калядныя песні.

|| наз. калядава́нне, -я, н.

каля́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто калядуе, ходзіць па калядзе.

У акно пастукалі каляднікі.

каля́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц, ж. (разм.).

Калядная пара, калядная ноч.

калядо́ўшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Тое, што і каляднік.

Каля́ды, -ля́д і Ко́ляды, -ляд (з вялікай літары).

Народнае зімовае свята дахрысціянскага паходжання, звязанае з перыядам зімовага сонцастаяння (адзначаецца 25 снежня па старым стылі і ў наступныя дні да Вадохрышча).

Посная куцця на Каляды.

|| прым. каля́дны, -ая, -ае.

Калядныя вечары.

калязямны́, -а́я, -о́е (спец.).

Які знаходзіцца каля Зямлі, акружае Зямлю.

Калязямная атмасфера.

каляі́на, -ы, мн. -ы, -ляін, ж.

1. Паглыблены след на дарозе ад колаў або санных палазоў.

2. перан. Пра звычайны ход якіх-н. спраў, жыцця.

Выбіцца з каляіны.

калякве́тнік, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Частка кветкі (чашачка і вяночак), якая акружае тычынкі і песцік.