Verbum

напу́дзіць гл. пудзіць.

напу́дрыцца гл. пудрыцца.

напу́дрыць гл. пудрыць.

напужа́цца гл. пужацца.

напужа́ць гл. пужаць.

напу́льснік, -а, мн. -і, -аў, м.

Павязка, якая накладваецца на тое месца на руцэ, дзе прашчупваецца пульс.

на́пуск, -у, м.

1. гл. напусціць.

2. Частка адзення, якая свабодна звісае, выступае над чым-н.

Кофтачка з напускам.

3. Спуск сабак на звера ў час палявання (спец.).

напускны́, -а́я, -о́е.

Ненатуральны, штучны; няшчыры.

Напускная весялосць.

Напускная строгасць.

напусці́ць, -пушчу́, -пу́сціш, -пу́сціць; зак.

1. каго-чаго. Даць доступ куды-н. вялікай колькасці каго-, чаго-н.

Н. людзей у залу.

Н. вады ў ванну.

Н. холаду ў хату.

2. што і чаго на каго (што). Надаць сабе, сваім паводзінам нейкі выгляд, характар (разм.).

Н. на сябе строгасць.

3. каго-што на каго-што. Накіраваць для нападу (разм.).

Н. сабак на звера.

4. што. У народных павер’ях: з дапамогай нейкай вышэйшай сілы наслаць на каго што-н.

Н. чары, хваробу.

5. што і чаго. Дадаць, павялічыць у памеры пры раскроі.

Н. на швы.

|| незак. напуска́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. на́пуск, -у, м. (да 1—3 і 5 знач.).

напу́хлы, -ая, -ае (разм.).

Які напух, стаў успухлым.

Напухлая рука.

|| наз. напу́хласць, -і, ж.