Verbum

наха́бства, -а, н.

Нахабны ўчынак, бесцырымоннасць.

Не чакаў я ад яго такога нахабства.

нахадзі́цца, -хаджу́ся, -хо́дзішся, -хо́дзіцца; зак.

Пахадзіць доўга, уволю.

Нахадзіўся па лесе, што ног не чуе.

нахамі́ць гл. хаміць.

нахамута́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак. (разм.).

Нарабіць блытаніны, недарэчных памылак у якой-н. справе.

нахапа́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак., чаго.

1. Захапіць, схапіць многа чаго-н.

Нахапаўся зямлі, колькі хацеў.

2. перан. Павярхоўна, выпадкова засвоіць што-н. (неадабр.).

Н. новых слоў.

нахапа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., каго-чаго.

1. Хапаючы, набраць у вялікай колькасці.

Н. лішніх рэчаў.

2. перан. Тое, што і нахапацца (у 2 знач.; неадабр.).

нахапі́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -хо́піцца; зак.

1. Нечакана настаць, надысці.

Дзень нахапіўся неўзаметку.

2. Ускочыць, з’явіцца на чым-н. (разм.).

На лбе нахапіўся гуз.

наха́пкам, прысл. (разм.).

Спехам, наспех, на скорую руку.

Есці н.

наха́ркаць, -аю, -аеш, -ае; зак. (разм.).

Харкаючы, напляваць.

Н. на падлогу.

нахвалі́цца, -валю́ся, -ва́лішся, -ва́ліцца; зак.

1. Нагаварыць пра сябе многа добрага.

2. кім-чым. Вельмі пахваліць (звычайна з адмоўем).

Маці сынам не нахваліцца.