Verbum

навучы́цца гл. вучыцца.

навучы́ць гл. вучыць.

навучэ́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Той, хто навучаецца, вучыцца ў старшых класах сярэдніх школ і ў сярэдніх спецыяльных навучальных установах.

Н. каледжа.

|| ж. навучэ́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. навучэ́нскі, -ая, -ае.

наву́шнікі, -аў, адз. наву́шнік, -а, м.

1. Прылада для слухання, якая надзяваецца на вушы.

Н. да плэера.

2. Частка цёплай шапкі, якая закрывае вушы, або спецыяльнае прыстасаванне для засцярогі вушэй ад холаду.

Апусціць навушнікі ў шапцы.

навыбіра́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак., чаго.

1. Сабраць нейкую колькасць ураджаю бульбы, агуркоў і пад.

Н. чатыры кашы агуркоў.

2. Выбраць нейкую колькасць чаго-н.

Н. спелых памідораў.

навыду́мваць, -аю, -аеш, -ае; зак., чаго.

Тое, што і навыдумляць.

навыдумля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; зак., чаго.

1. Вынайсці, стварыць, прыдумаць многа чаго-н.

Н. розных цацак для дзяцей.

2. Налгаць, нагаварыць рознай бязглуздзіцы.

Н. несусветных страхаў.

на́вык, -у, мн. -і, -аў, м.

Уменне, выпрацаванае вопытам, практыкай.

Н. у рабоце.

Працоўны н.

навылёт і навы́лет, прысл.

Наскрозь, праз усю таўшчыню чаго-н.

◊

Бачыць навылёт (навылет) — вельмі добра ведаць, разумець каго-н.

навылётны, -ая, -ае.

Скразны, які праходзіць наскрозь ад аднаго канца да другога праз унутраную частку чаго-н.

Навылётная адтуліна.

Навылётнае кулявое раненне.