кармі́цель, -я, мн. -і, -яў, м.
Той, хто корміць, забяспечвае пражыткам.
|| ж. кармі́целька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек.
кармі́целька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек, ж.
1. гл. карміцель.
2. Жанчына, якая корміць грудзьмі чужое дзіця.
кармі́цца, кармлю́ся, ко́рмішся, ко́рміцца; незак.
1. Есці, атрымліваць корм; насычацца.
Коні кормяцца на лугах.
2. чым і без дап. Мець за сродак для пражыцця; харчавацца.
Чапля корміцца рыбай.
К. сваёй працай.
3. чым, з чаго, на што. Здабываць сродкі для існавання, пражыцця.
К. паляваннем.
|| зак. пакармі́цца, -кармлю́ся, -ко́рмішся, -ко́рміцца (да 1 знач.) і пракармі́цца, -кармлю́ся, -ко́рмішся, -ко́рміцца (да 3 знач.); наз. прако́рм, -у, м. (да 3 знач.) і пракармле́нне, -я, н. (да 3 знач.).
кармі́ць, кармлю́, ко́рміш, ко́рміць; ко́рмлены; незак., каго (што).
1. чым і без дап. Даваць ежу, корм.
К. дзіця.
Пара к. карову.
2. Выкормліваць дзіця сваім малаком.
К. немаўля.
3. перан. Забяспечваць неабходным для пражыцця, утрымліваць.
К. сірот.
◊
Карміць абяцанкамі — абяцаць зрабіць што-н., але не выканаць.
|| зак. накармі́ць, -кармлю́, -ко́рміш, -ко́рміць; -ко́рмлены (да 1 і 2 знач.), пакармі́ць, -кармлю́, -ко́рміш, -ко́рміць; -ко́рмлены (да 1 і 2 знач.), пракармі́ць, -кармлю́, -ко́рміш, -ко́рміць; -ко́рмлены (да 3 знач.); наз. прако́рм, -у, м. (да 3 знач.) і пракармле́нне, -я, н. (да 3 знач.).
|| наз. кармле́нне, -я, н. (да 1 і 2 знач.).
карму́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж.
1. Карыта, скрынка і пад., у якія кладуць корм для жывёлы, птушак.
2. перан. Пра месца, дзе можна пажывіцца, набыць што-н. для сябе незаконным спосабам (разм., неадабр.).
|| прым. карму́шачны, -ая, -ае.
карнава́л, -у, мн. -ы, -аў, м.
Гулянне-маскарад з песнямі, танцамі [першапачаткова вясенняе — у Італіі].
Навагодні к.
|| прым. карнава́льны, -ая, -ае.
Карнавальнае шэсце.
карнаву́хі, -ая, -ае.
3 абрэзаным або пакалечаным вухам.
К. кот.
|| наз. карнаву́хасць, -і, ж.
карне́т¹, -а, М -не́це, мн. -ы, -аў, м. (уст.).
У царскай арміі: афіцэрскі чын у кавалерыі, роўны падпаручніку пяхоты, а таксама афіцэр, які меў гэты чын.
карне́т², -а, М -не́це, мн. -ы, -аў, м.
Духавы медны музычны інструмент у выглядзе ражка.
карні́з, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Гарызантальны выступ у верхняй частцы будынка, над вокнамі, дзвярамі.
2. Прыстасаванне над акном звычайна ў выглядзе папярочнага бруса, на якое вешаюць шторы, парцьеры.
|| прым. карні́зны, -ая, -ае.