Verbum

сана́нт

(лац. sonans, -ntis = які гучыць)

1) зычны гук, пры ўтварэнні якога голас пераважае над шумам; санорны гук;

2) звонкі зычны гук, які разам з іншымі зычнымі гукамі ў некаторых мовах можа ўтвараць склад (напр. чэш. vlk = воўк, серб. трг = гандаль).

сана́р

[ад англ. so(und) na(vigation) and r(anging) = гукавая навігацыя і вызначэнне дальнасці]

1) тое, што і гідралакацыя;

2) тое, што і гідралакатар.

санары́зм

(ад лац. sonorus = гучны, шумны)

від тэхнікі сучаснай кампазіцыі, якая склалася ў Зах. Еўропе і заключаецца ў высоўванні на пярэдні план афарбоўкі гучання.

сана́та

(іт. sonata, ад лац. sonare = гучаць)

музычны твор з трох або чатырох частак, розных па свайму характару і тэмпу.

санато́рый

(п.-лац. sanatorius = які вылечвае, ад лац. sanare = лячыць)

лячэбна-прафілактычная ўстанова курортнага тыпу для лячэння і адпачынку.

санаці́на

(іт. sonatina)

невялікая, лёгкая для выканання саната.

сана́цыя

(лац. sanatio = лячэнне, аздараўленне)

1) аздараўленне (напр. с. поласці рота);

2) сістэма мерапрыемстваў, якія праводзяцца з мэтай папярэдзіць банкруцтва банкаў, трэстаў і інш.;

3) рэакцыйны рэжым у буржуазнай Польшчы 1926—1939 гг.

санвіта́лія

(н.-лац. sanvitalia)

травяністая расліна сям. складанакветных з ярка-жоўтымі кветкамі ў суквеццях, пашыраная ў Цэнтр. Амерыцы; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

сангві́нік

(ад лац. sanguis, -inis = кроў)

чалавек, для тэмпераменту якога характэрна рухомасць, жыццярадаснасць, схільнасць да захаплення.

сангі́на

(фр. sanguine, ад лац. sanguis = кроў)

1) мяккі чырвона-карычневы мінеральны аловак, які ўжываецца ў мастацтве;

2) малюнак, выкананы такім алоўкам.