Verbum

сафа́

(фр. sofa, ад ар. suffa)

мяккая шырокая канапа з нізкай спінкай.

сафа́ры

(ар. safar = падарожжа)

паход, турпаездка, працяглае падарожжа ў экзатычныя краіны.

сафі́зм

(гр. sophisma = выдумка, галаваломка)

вывад, які толькі фармальна здаецца правільным, бо заснаваны на наўмысна няправільным падборы зыходных палажэнняў (параўн. паралагізм).

сафі́ст

(гр. sophistes)

1) платны настаўнік філасофіі і красамоўства ў Стараж. Грэцыі;

2) той, хто карыстаецца сафізмамі для доказу заведама няправільных думак.

сафі́стыка

(гр. sophistike)

разважанні, заснаваныя на сафізмах, слоўныя хітрыкі.

сафісты́чны

(гр. sophistikos)

1) які грунтуецца на сафізме;

2) які мае адносіны да сафістыкі.

сафі́т

(іт. soffitto = столь)

1) паверхня якой-н. архітэктурнай дэталі, бачная знізу;

2) гарызантальны рад лямпаў зверху і па баках сцэны ў тэатры;

3) прыстасаванне ў карнізе, якое дае рассеянае святло ад схаванай у ім крыніцы асвятлення.

сафі́я

(гр. sophia = майстэрства, мудрасць)

уяўленне пра сэнсавую напоўненасць рэчаў у антычнай і сярэдневяковай філасофіі.

сафло́р

(гал. saffloer, ням. Saflor)

1) травяністая расліна сям. складанакветных са скурыстым зубчастым лісцем і дробнымі жоўтымі або аранжавымі кветкамі ў кошыках, пашыраная пераважна ў Сярэд. Азіі, Паўн. Афрыцы, Міжземнамор’і;

2) чырвоная і жоўтая фарбы, здабытыя з суквеццяў гэтай расліны;

3) эфірны алей з насення гэтай расліны.

сафо́ра

(н.-лац. sophora, ад ар. sofara = жоўтая расліна)

дрэвавая або кустовая расліна сям. бабовых з непарнаперыстым лісцем і белымі, ружовымі або фіялетавымі кветкамі ў гронках або мяцёлках, пашыраная пераважна ў тропіках і субтропіках.