Verbum

дыспазіты́ўны

(п.-лац. dispositivus = які распараджаецца)

юр. які дапускае выбар (проціл. імператыўны 2).

дыспазі́цыя

(лац. dispositio = размягпчэнне)

1) план размяшчэння войск для вядзення бою або караблёў на месцы стаянкі ці ў атрадным плаванні;

2) пісьмовы загад войскам на бой або на марш у рускай арміі 18—19 ст.;

3) састаўная частка прававой нормы, якая вызначае абавязкі ўдзельнікаў судовага працэсу.

дыспане́нт

(лац. disponens, -ntis = які размяшчае, размяркоўвае)

1) упаўнаважаны ў справах фірмы;

2) асоба, якая мае свабодныя сумы на рахунках у камісіянераў або карэспандэнтаў банка.

дыспані́раваць

(лац. disponere = размяшчаць, размяркоўваць)

распараджацца свабоднымі сумамі на рахунках у камісіянераў або карэспандэнтаў банка.

дыспансе́р

(фр. dispensaire, ад лац. dispensare = размяркоўваць)

медыцынская ўстанова, якая займаецца раннім выяўленнем і лячэннем хворых, ажыццяўленнем санітарна-аздараўленчых мерапрыемстваў (напр. процітуберкулёзны д.).

дыспансерыза́цыя

(ад дыспансер)

сістэма мерапрыемстваў па аказанні лячэбна-прафілактычнай дапамогі насельніцтву.

дыспара́тны

(лац. disparatus)

несумяшчальны.

ды́спач

(англ. dispatch = хуткасць)

прэмія за датэрміновую пагрузку або разгрузку судна.

дыспа́ша

(фр. dispache)

вылічэнне страт пры аварыі судна і размеркаванне іх паміж арганізатарамі рэйса.

дыспашэ́р

(фр. dispacheur)

афіцыйны эксперт, які праводзіць дыспашу.