дыскрыміна́цыя
(лац. discriminatio = адрозненне)
1) абмежаванне ў правах, пазбаўленне раўнапраўнага становішча якой-н. дзяржавы або групы насельніцтва (напр. расавая д.);
2) мед. здольнасць асобна ўспрымаць два аднолькавыя раздражненні, якія ўздзейнічаюць адначасова ў размешчаных блізка пунктах скуры.
дыскрэдытава́ць
(фр. discréditer)
падрываць давер’е да каго-н., чаго-н., ставіць пад сумненне, прыніжаць чый-н. аўтарытэт.
дыскрэдыта́цыя
(фр. discréditation)
падрыў давер’я да каго-н., чаго-н., прыніжэнне чыйго-н. аўтарытэту.
дыскрэ́тны
(лац. discretus)
перарыўны, які складаецца з асобных частак;
д-ая велічыня — велічыня, паміж асобнымі значэннямі якой заключаны толькі канечны лік іншых яе значэнняў.
дыскрэтыза́цыя
(ад лац. discretus = раздзелены)
ператварэнне неперарыўнай велічыні ў дыскрэтную.
дыскрэцы́йны
(фр. discrétionnaire, ад лац. discretio = адрозненне)
які залежыць ад асабістага меркавання;
д-ая ўлада — права службовай асобы або дзяржаўнага органа дзейнічаць паводле свайго меркавання.
дыскрэ́цыя
(лац. discretio)
вырашэнне службовай асобай або дзяржаўным органам якога-н. пытання паводле ўласнага меркавання.
дыскурсі́ўны
(с.-лац. discursivus, ад лац. discursus = меркаванне)
які робіцца шляхам лагічных вывадаў, разумовы (проціл. інтуітыўны).
дыскусі́раваць
(ад дыскусія)
тое, што і дыскуціраваць.
дыску́сія
(фр. discussion, ад лац. discussio = даследаванне, абмеркаванне)
абмеркаванне якой-н. праблемы, спрэчнага пытання на сходзе, у друку, у прыватнай размове.