Verbum

дыялекты́чны

(гр. dialektikos)

які звязаны з дыялектыкай, заснаваны на законах дыялектыкі;

д. матэрыялізм — філасофія марксізму, якая дае матэрыялістычнае тлумачэнне свету, спосабаў яго пазнання і ператварэння на аснове раскрыцця агульных законаў яго развіцця.

дыя́ліз

(гр. dialysis = раздзяленне)

вызваленне калоідных раствораў і раствораў высокамалекулярных рэчываў ад раствораных у іх солей і іншых нізкамалекулярных рэчываў; прымяняецца ў прамысловасці, медыцыне, фізіка-хімічных і біялагічных даследаваннях.

дыяло́г

(гр. dialogos)

1) размова паміж дзвюма або некалькімі асобамі;

2) частка літаратурнага твора ў выглядзе размовы дзеючых асоб; літаратурны твор, напісаны ў форме размовы.

дыямагнеты́зм

(ад дыя- + магнетызм)

уласцівасць некаторых рэчываў адштурхвацца (а не прыцягвацца) полюсамі магнітаў.

дыямагне́тык

(ад дыя- + гр. magnetes = магнетычны)

рэчыва, здольнае намагнічвацца пад дзеяннем знешняга магнітнага поля насустрач напрамку поля.

дыямафо́с

[ад гр. di(s) = двойчы + амафос]

складанае канцэнтраванае азотна-фосфарнае мінеральнае ўгнаенне.

дыяме́нт

(с.-лац. diamentum, ад гр. adamas, -antos)

1) тое, што і брыльянт;

2) друкарскі шрыфт, кегель якога роўны 4 пунктам (каля 1,5 мм).

дыя́метр

(гр. diametros = папярочнік)

1) адрэзак прамой, які злучае два пункты акружнасці і праходзіць праз яе цэнтр;

2) папярочнік любога цела, плошчы, прасторы (напр. д. трубы).

дыяметра́льны

(лац. diametralis, ад гр. diametros = папярочнік)

1) які дзеліць папалам па лініі дыяметра;

2) перан. поўны, крайні.

дыямі́ны

[ад гр. di(s) = двойчы + аміны]

вугляводы, у якіх два атамы кіслароду замешчаны амінагрупамі.