Verbum

дыфра́кцыя

(лац. diffractio = разломванне)

адхіленне хваль (светлавых, гукавых) пры сутыкненні з сустрэчнымі перашкодамі.

дыфто́нг

(гр. diphthongos)

спалучэнне двух галосных гукаў у адным складзе.

дыфтэро́іды

(ад дыфтэрыя + -оід)

бактэрыі, падобныя на дыфтэрыйныя палачкі.

дыфтэры́т

(гр. diphtheritis = скурны)

тое, што і дыфтэрыя.

дыфтэры́я

(фр. diphtérie, ад гр. diphtherion = скурка, плеўка)

заразная хвароба, пераважна дзіцячая, з паражэннем зева, слізістых абалонак носа, гартані.

дыфу́зар

(лац. diffusor)

1) апарат для здабывання каштоўных рэчываў з сумесей;

2) расшыраная частка трубы (канала), у якой адбываецца запавольванне руху вадкасці або газу і ўзрастанне ціску;

3) узмацняльнік гуку канічнай формы ў бязрупарных гучнагаварыцелях;

4) прыстасаванне да фотаапарата або фотапавелічальніка, прызначанае для паніжэння рэзкасці выявы.

дыфу́зія

(лац. diffusio = распаўсюджванне, расцяканне)

узаемнае пранікненне рэчываў у выніку цеплавога перамяшчэння часціц гэтых рэчываў (малекул, атамаў і інш).

дыфундзі́раваць

(лац. diffundere)

пранікаць шляхам дыфузіі.

дыхага́мія

(ад гр. dicha = асобна + -гамія)

неадначасовае выспяванне тычынак і рыльцаў песцікаў у адной кветцы; сустракаецца ў формах пратэрагінія і пратэрандрыя (параўн. гамагамія).

дыхадо́нцыум

(н.-лац. dichodontium)

лістасцябловы мох сям. дыкрынавых, які трапляецца на вільготнай глебе ў лясах.