Verbum

дыякінёз

(ад дыя- + -кінез)

біял. завяршальная стадыя першай фазы падзелу ядра.

дыякры́тыкі

(гр. diakritikos = адрознівальны)

надрадковыя, падрадковыя або сярэднерадковыя знакі, па якіх адрозніваюцца гукі, абазначаныя адной літарай.

дыякрыты́чны

(гр. diakritikos)

адрознівальны;

д-ыя знакі — тое, што і дыякрытыкі.

дыяле́кт

(гр. dialektos)

разнавіднасць агульнанароднай (нацыянальнай) мовы, на якой гаворыць насельніцтва якой-н. мясцовасці, тэрыторыі.

дыялектагра́фія

(ад дыялект + -графія)

картаграфаванне гаворак якой-н. мовы.

дыялектало́гія

(ад дыялект + -логія)

раздзел мовазнаўства, які вывучае мясцовыя гаворкі, дыялекты.

дыялекто́лаг

(ад дыялект + -лаг)

спецыяліст у галіне дыялекталогіі.

дыялекты́зм

(ад дыялект)

слова або выраз у літаратурнай мове, узяты з якога-н. дыялекту.

дыяле́ктык

(гр. dialektikos)

1) паслядоўнік дыялектычнай філасофіі, які прымяняе дыялектычны метад;

2) уст. асоба, якая добра валодае дыялектыкай 3.

дыяле́ктыка

[гр. dialektike (techne) = майстэрства весці размову, спрэчку]

1) навука пра найбольш агульныя законы руху і развіцця прыроды, чалавечага грамадства і мыслення, навуковы метад пазнання з’яў прыроды і грамадства ў іх вечным руху і зменах шляхам ускрыцця ўнутраных супярэчнасцей і барацьбы процілегласцей, якія прыводзяць да скачкападобнага пераходу з адной якасці ў другую;

2) працэс развіцця чаго-н. ва ўсёй разнастайнасці яго формаў;

3) уст. уменне спрачацца, прымяняць лагічныя довады ў спрэчках.