Verbum

дысе́ктар

(ад лац. dissecare = рассякаць)

перадавальная тэлевізійная трубка, у якой аптычнае адлюстраванне ператвараецца ў электрычны сігнал.

дысеміна́цыя

(лац. disseminatio = рассейванне)

распаўсюджанне мікробаў або пухлінных клетак з першаснага ачага па крывяносных і лімфатычных сасудах арганізма.

дысе́нтэры

(англ. dissenters, ад лац. dissentere = не згаджацца)

асобы ў Англіі 16—17 ст., якія адышлі ад пануючай царквы.

дысепіме́нт

(ад лац. dissaepio = разгароджваць)

біял. двухслойная ўнутраная перагародка паміж сегментамі, утвораная перытанеальным эпітэліем.

дысерта́нт

(лац. dissertans, -ntis = які разглядае, даследуе)

той, хто публічна абараняе дысертацыю для атрымання вучонай ступені.

дысерта́цыя

(лац. dissertatio = разважанне, даследаванне)

навуковая праца, якая публічна абараняецца аўтарам для атрымання вучонай ступені.

дысідэ́нт

(лац. dissidens, -ntis = нязгодны)

1) той, хто не прызнае пануючага ў краіне веравызнання (там, дзе асноўнай рэлігіяй з’яўляецца каталіцызм або пратэстантызм);

2) палітычны іншадумец.

дысіміля́цыя

(лац. dissimilatio = распадабненне)

1) распад складаных арганічных рэчываў у працэсе жыццядзейнасці раслінных і жывёльных арганізмаў (параўн. асіміляцыя 2);

2) лінгв. распадабненне гукаў пры вымаўленні (напр. «канбайн» пры напісанні «камбайн»).

дысімуля́цыя

(лац. dissimulatio = утойванне)

утойванне хваробы або асобных яе прымет.

дысіпаты́уны

(ад лац. dissipatus = раскіданы)

звязаны са стратамі механічнай энергіі, частка якой ператвараецца ў іншыя віды энергіі.