Verbum

дыстыля́цыя

(лац. disillatio = сцяканне кроплямі)

перагонка, раздзяленне вадкіх сумесей на фракцыі рознага саставу.

дыстымі́я

(ад дыс- + гр. thymos = настрой)

прыгнечаны, сумны настрой.

дысты́нкцыя

(лац. distinctio = адрозніванне)

пазнавальны акт, у працэсе якога фіксуецца адрозненне паміж прадметамі рэальнасці або элементамі свядомасці (адчуваннямі, уяўленнямі і г.д.).

ды́стых

(гр. distichon)

страфа з двух вершаў; двухрадкоўе.

дыстэ́н

(ад ды- + стэн)

тое, што і кіяніт.

дысуга́з

(ад фр. dissous = раствораны + газ)

ацэтылен, раствораны пад ціскам у ацэтоне, выкарыстоўваецца пры газавай зварцы.

дысфа́гія

(ад дыс- + -фагія)

разлад акту глытання ў чалавека і жывёл, выкліканы пухліннымі або запаленчымі працэсамі ў глотцы.

дысфані́я

(ад дыс- + -фанія)

расстройства голасу пры захворваннях гартані, перанапружанні галасавога апарата.

дысфары́я

(гр. disphoreo = цяжка пераношу)

расстройства настрою, выкліканае некаторымі псіхічнымі захворваннямі, якое характарызуецца злосна-тужлівым станам, схільнасцю да агрэсіі.

дысфаты́чны

(ад дыс- + гр. photos = святло);

д-ая зона — адна з зон Сусветнага акіяна, якая ахоплівае тоўшчу вады ад 200 да 1500 м, куды пранікае нязначная колькасць сонечных прамянёў.