Verbum

апо́ўначы, ✂ і апаўно́чы), прысл.

У 12 гадзін ночы.

• З паходу вярнуліся апоўначы.

апо́шліць, ✂; зак.

1. Зрабіць пошлым, паказаць дробным, нікчэмным.

   • А. чужую думку.

2. Часта ўжываючы, зрабіць хадульным, нікчэмным.

   • А. высокія словы.

|| незак. апашляць, ✂.

|| наз. апашленне, ✂.

апо́шні, ✂.

1. Канцавы ў шэрагу чаго-н.

   • А. дзень заняткаў.
   • А. ў чарзе.
   • У а. раз.
   • Праводзіць у апошнюю дарогу (перан. да канца; высок.).

2. Які толькі што з’явіўся, самы новы.

   • А. нумар часопіса.
   • Апошнія паведамленні.
   • Апранацца па апошняй модзе.

3. Канчатковы, беспаваротны, рашаючы.

   • Апошняе слова.

4. Зусім дрэнны, самы горшы (разм.).

   • Лаяць апошнімі словамі.

5. Гэты, толькі што названы (кніжн.).

   • Зайшла адна жанчына, затым другая, апошняя — з дзіцем.

6. наз. апошняе, -яга, н. Тое адзінае, што засталося.

   • Гатовы з чалавекам апошнім падзяліцца.