стык, -у, мн. -і, -аў, м.
Месца злучэння, сутыкнення двух канцоў, дзвюх частак чаго-н.
С. участкаў.
С. панэлей.
На стыку дзвюх эпох.
|| прым. сты́кавы, -ая, -ае.
стыкава́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ку́ецца; зак. (спец.).
Цесна, шчыльна злучацца канцамі, часткамі.
Касмічныя караблі стыкаваліся на арбіце.
|| наз. стыко́ўка, -і, ДМ -ко́ўцы; мн. -і, -ко́вак, ж. і стыкава́нне, -я, н.
стыкава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; зак., што (спец.).
Цесна злучыць канцамі, часткамі.
С. звёны пантоннага моста.
|| наз. стыко́ўка, -і, ДМ -ко́ўцы, мн. -і, -ко́вак, ж. і стыкава́нне, -я, н.
|| прым. стыко́вачны, -ая, -ае.
стыка́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак. (разм.).
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Мець сумежныя бакі, размяшчацца вельмі блізка, упрытык.
Ветравыя дошкі стыкаюцца над франтонамі.
2. Знаходзіцца дзе-н. які-н. час, прыпыняцца.
Дома прыходзіцца рэдка с.
3. перан. Быць звязаным з чым-н.; мець адносіны да чаго-н.
Нашы інтарэсы стыкаюцца даволі часта.
|| аднакр. стыкну́цца, -ну́ся, -не́шся, -не́цца; -нёмся, -няце́ся, -ну́цца; -ні́ся.
сты́каць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., каго-што (разм.).
Чым-н. вострым пакалоць у многіх месцах, усюды.
|| незак. сты́кваць, -аю, -аеш, -ае.
стыко́вачны гл. стыкаваць.
стылізава́ць, -зу́ю, -зу́еш, -зу́е; -зу́й; -зава́ны; зак. і незак., што.
Надаць (надаваць) чаму-н. прыкметы, рысы якога-н. стылю, выбранага за ўзор.
С. арнамент.
|| наз. стыліза́цыя, -і, ж.
стыліза́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.
Чалавек, які займаецца стылізацыяй, выкарыстоўвае ў творчасці прыёмы стылізацыі.
|| прым. стыліза́тарскі, -ая, -ае.
стыліза́цыя, -і, ж.
1. гл. стылізаваць.
2. Твор, якому нададзены характэрныя рысы пэўнага стылю.
3. Выкарыстанне ўмоўных прыёмаў у мастацтве.
Арнаментальная с.