Verbum

раманты́зм, -у, м.

1. Кірунак у літаратуры і мастацтве канца 18—1-й палавіны 19 ст., прыхільнікі якога выступалі супраць канонаў класіцызму і сцвярджалі неабходнасць стварэння вобразаў ідэальных герояў і пачуццяў, выкарыстоўваючы гістарычныя і народна-паэтычныя тэмы.

2. Мастацкі метад, у якім першаступеннае значэнне адводзіцца суб’ектыўнай пазіцыі мастака ў адносінах да з’яў жыцця і паказу высокага прызначэння чалавека.

3. Настрой думак, светаадчуванне, прасякнутыя ідэалізацыяй рэчаіснасці, летуценнай сузіральнасцю.

|| прым. раманты́чны, -ая, -ае.

рама́нтык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Прыхільнік і паслядоўнік рамантызму (у 1 і 2 знач.).

2. Чалавек, схільны да рамантызму (у 3 знач.).

3. Чалавек, прасякнуты рамантыкай, высокімі пачуццямі.

рама́нтыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

1. Тое, што змяшчае ідэі і пачуцці, якія эмацыянальна ўзвышаюць чалавека.

Р. творчых пошукаў.

2. Незвычайнасць, казачнасць чаго-н., якая выклікае эмацыянальнае, прыўзнятае светаадчуванне.

Р. гор.

раманты́чны, -ая, -ае.

1. гл. рамантызм.

2. Прасякнуты рамантызмам (у 3 знач.).

Р. настрой.

|| наз. раманты́чнасць, -і, ж.

рама́тус, -у, м. (разм.).

Тое, што ірэўматызм.

ра́мачнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Рамачны вулей.

рамбі́чны гл. ромб.

раме́нны гл. рэмень.

раме́нь гл. рэмень.

раме́ньчык гл. рэмень.