Verbum

разява́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ва́цы, Т-ай (-аю), ж., мн. -і, -ва́к (разм.).

1. Той, хто бяздумна, рассеяна прыглядаецца да чаго-н.

Каля вітрыны збіраліся разявакі.

2. Тое, што і разява.

Згубіў грошы, р.!

разя́віцца, разя́ўлюся, разя́вішся, разя́віцца; зак. (разм.).

1. Шырока раскрыцца (пра рот, пашчу).

2. перан. Уставіцца вачыма, позіркам.

Чаго ты разявіўся на мяне?

|| наз. разяўля́цца, -я́юся, -я́ешся, -я́ецца.

разя́віць, разя́ўлю, разя́віш, разя́віць; разя́ўлены; зак., што (разм.).

Шырока раскрыць (рот, пашчу).

◊

Разявіць горла (разм., груб.) — моцна, на ўсю сілу загаварыць, закрычаць.

|| незак. разяўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

раз’яда́нне гл. раз’есці.

раз’яда́цца гл. раз’есціся.

раз’яда́ць гл. раз’есці.

раз’ядна́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Апарат для раз’яднання і пераключэння ўчасткаў высакавольтнай лініі.

раз’ядна́насць, -і, ж.

Стан раз’яднанага; адсутнасць еднасці, агульнасці.

раз’ядна́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Аддзяліцца адзін ад аднаго (пра злучаныя часткі чаго-н.; разм.).

Правады раз’ядналіся.

2. перан. Страціць сувязь, стаць далёкімі, чужымі адзін аднаму.

раз’язджа́цца гл. раз’ехацца.