Verbum

разло́м, -у, м.

1. гл. разламаць.

2. перан. Парушэнне ўнутранага адзінства; раздвоенасць, надломленасць.

Душэўны р.

разло́мванне гл. разламаць.

разло́мваць гл. разламаць.

разло́мліванне гл. разламаць.

разло́мліваць гл. разламаць.

разлуза́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што.

Раскрыць (абалонку), каб дастаць семя; разлушчыць.

Р. арэх.

|| незак. разлу́зваць, -аю, -аеш, -ае.

разлу́ка, -і, ДМ -лу́цы, ж.

1. гл. разлучыцца.

2. Растанне з кім-н. родным, блізкім.

Р. з родным домам.

разлупі́ць, -луплю́, -лу́піш, -лу́піць; -лу́плены; зак., што (разм.).

1. Разадраць на палосы, распаласаваць што-н.; падраць.

Р. кашулю.

2. Нанесці рану, глыбокую драпіну.

Зачапіўся за сук і разлупіў скуру на назе.

|| незак. разлу́пліваць, -аю, -аеш, -ае.

разлуча́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тое, што і раз’яднальнік.

разлу́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто разлучыў, разлучае блізкіх адзін аднаму людзей.

|| ж. разлу́чніца, -ы, мн. -ы, -ніц.