спрацава́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -цу́е; зак.
Зрабіць якое-н. дзеянне, рух.
Міна не спрацавала.
|| незак. спрацо́ўваць, -ае.
|| наз. спрацо́ўванне, -я, н.
спрача́льнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).
Чалавек, які любіць спрачацца.
|| ж. спрача́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
спрача́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак.
1. Весці спрэчкі (у 1 знач.); сварыцца.
Дзядзькі спрачаліся не на жарт.
2. Аспрэчваць права на валоданне чым-н.
С. за кватэру.
3. перан. Супраціўляцца чаму-н., змагацца з кім-н.
С. з нягодамі і нястачамі.
4. Выступаць у спрэчках (у 4 знач.).
|| зак. паспрача́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца (да 1, 3 і 4 знач.).
спрашча́цца гл. спрасціцца.
спрашча́ць гл. спрасціць.
спрашчэ́нне гл. спрасціць.
спрашчэ́нства, -а, н.
Спрошчаны, павярхоўны падыход да вырашэння складаных праблем.
|| прым. спрашчэ́нскі, -ая, -ае.
спро́ба, -ы, мн. -ы, спроб, ж.
1. Намаганне зрабіць што-н. пры адсутнасці упэўненасці ў дасягненні поспеху.
Зрабіць спробу пераканаць апанента.
Няўдалая с.
2. Праверка, выпрабаванне дзейнасці чаго-н.
С. адрамантаваць радыёпрыёмнік.
|| прым. спро́бны, -ая, -ае.
спро́шчаны, -ая, -ае.
1. Прасцейшы за папярэдні.
С. механізм.
2. Залішне просты, недастаткова глыбокі; прымітыўны.
С. фінал рамана.
Спрошчанае ўяўленне пра жыццё.
|| наз. спро́шчанасць, -і, ж.
спружы́на, -ы, мн. -ы, -жы́н, ж.
1. Пругкая металічная палоска ці дрот і пад., выгнутыя пераважна спіраллю, што служыць для змяншэння сілы ўдараў, прывядзення ў рух механізмаў і інш.
С. ў гадзінніку.
Дзвярная с.
2. перан., чаго або якая. Рухаючая сіла чаго-н.
Унутраныя спружыны ўчынкаў.
|| прым. спружы́нны, -ая, -ае (да 1 знач.).
Спружынная канапа (са спружынамі).