Verbum

славалю́бства, -а, н.

Любоў да славы, прагнасць славы.

славе́нцы, -аў, адз. славе́нец, -нца, м.

Паўднёваславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Славеніі.

|| ж. славе́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. славе́нскі, -ая, -ае.

славі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Спецыяліст у галіне славістыкі, славяназнаўства.

|| ж. славі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. славі́сцкі, -ая, -ае.

славі́стыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

Тое, што і славяназнаўства.

|| прым. славісты́чны, -ая, -ае.

сла́віцца, сла́ўлюся, сла́вішся, сла́віцца; незак.

1. чым або са словам «як». Мець шырокую вядомасць у якіх-н. адносінах.

Горад славіцца сваімі паркамі.

Ён славіўся як аматар рыбалкі.

2. Праслаўляцца, ушаноўвацца.

У песнях славіцца наш беларускі край.

сла́віць, сла́ўлю, сла́віш, сла́віць; незак., каго-што.

Праслаўляць каго-, што-н.

Працай сваёй славім Айчыну.

Хлебароба поле славіць.

славу́тасць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. гл. славуты.

2. Шырокая папулярнасць (пра месца, прадмет, выдатныя чым-н.).

Брэсцкая крэпасць — с. нашага народа.

3. Вядомы, праслаўлены чалавек.

славу́ты, -ая, -ае.

1. Пра якога ўсе ведаюць; агульнавядомы, праслаўлены.

С. раман.

Славутая опера.

2. Які набыў славу або годны яе; слаўны.

С. год перамогі ў вайне.

3. Пра чалавека, які стаў знакамітым, карыстаецца вялікай папулярнасцю.

С. вучоны.

|| наз. славу́тасць, -і, ж.

славяназна́ўства, -а, н.

Сукупнасць навуковых дысцыплін аб славянах, іх гісторыі, мовах, фальклоры, літаратурах, матэрыяльнай культуры.

|| прым. славяназна́ўчы, -ая, -ае.

славянафі́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

Прыхільнік славянафільства.

|| ж. славянафі́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак.

|| прым. славянафі́льскі, -ая, -ае.