Verbum

раўні́вец, -ні́ўца, мн. -ні́ўцы, -ні́ўцаў, м.

Раўнівы чалавек.

|| ж. раўні́віца, -ы, мн. -ы, -віц.

раўні́вы, -ая, -ае.

1. Схільны да рэўнасці, ахоплены рэўнасцю; які выражае рэўнасць.

Раўнівая жонка.

Р. погляд.

2. Выкліканы рэўнасцю, недавер’ем.

Раўнівае падазрэнне.

|| наз. раўні́васць, -і, ж. (да 1 знач.).

раўні́на, -ы, мн. -ы, раўні́н, ж.

Роўная, без вялікіх узгоркаў зямная паверхня.

Р. цягнулася да самага лесу.

|| прым. раўні́нны, -ая, -ае.

|| наз. раўні́ннасць, -і, ж.

раўніна́, -ы́, ж.

Роўнае месца, роўнядзь.

Р. вакол, ні ўзгорачка.

раўня́, -і́, ж. (разм.).

Чалавек, роўны другому па якіх-н. прыкметах (узрост, сацыяльнае становішча, веды і пад.).

Ён табе не р.

раўня́цца, -я́юся, -я́ешся, -я́ецца; незак.

1. Станавіцца ў строй па прамой лініі.

Р. ў страі.

2. на каго-што і па кім-чым. Імкнуцца быць падобным да каго-, чаго-н.

Р. на лепшых вучняў.

3. з кім-чым. Параўноўваючы сябе з кім-н., прызнаваць роўным.

З ім ніхто не можа р.

|| наз. раўне́нне, -я, н. (да 1 і 2 знач.).

раўня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; незак., што.

1. Рабіць роўным, гладкім.

Р. дарожку.

2. Размяшчаць у адзін рад па прамой лініі.

Р. рады.

ра́ўт, -у, М ра́ўце, мн. -ы, -аў, м.

Урачысты званы вечар без танцаў; прыём.

Запрасіць на р.

раўці́, раву́, раве́ш, раве́; равём, равяце́, раву́ць; роў, раўла́, раўло́; раві́; незак.

1. Утвараць рык, роў (пра жывёл).

Карова раве.

2. Моцна плакаць (разм.).

Чаго ты равеш?

3. Моцна гаварыць, крычаць, пець (разм.).

4. перан. Утвараць гукі, падобныя на роў жывёл.

Завіруха раве.

Самалёты равуць.

|| аднакр. раўну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

раўча́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Тое, што і раўчук.