Verbum

раме́нны гл. рэмень.

раме́нь гл. рэмень.

раме́ньчык гл. рэмень.

раме́снік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Чалавек, які займаецца, валодае прафесійным рамяством.

Дробны р.

2. перан. Той, хто працуе без творчай думкі, па шаблоне.

3. Вучань рамеснага вучылішча (разм.).

|| ж. раме́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. раме́сніцкі, -ая, -ае і раме́сны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Р. промысел.

Рамесная праца.

раме́сніцкі, -ая, -ае.

1. гл. рамеснік.

2. Тое, што і рамесны.

Рамесніцкае вучылішча.

раме́сніцтва, -а, н.

1. Занятак рамяством, саматужнай работай.

2. перан. Работа без творчай ініцыятывы, па шаблоне.

Мастацтва выключае паняцце рамесніцтва.

раме́снічаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Быць рамеснікам (у 1 знач.), займацца рамяством.

раме́сны, -ая, -ае.

1. гл. рамеснік, рамяство.

2. Які рыхтаваў кадры кваліфікаваных рабочых (у 1940—1958 гг.).

Рамеснае вучылішча.

Рамесная школа.

рамі́з, -у, м. (спец.).

1. У некаторых картачных гульнях: недабор пэўнай колькасці бітак, а таксама штраф за такі недабор.

2. У фехтаванні: паўторны папераджальны ўкол.

рамі́зіцца, -міжуся, -мізішся, -мізіцца; незак.

Прайграваць у карты ў выніку рамізу (у 1 знач.).

|| зак. абрамі́зіцца, -міжуся, -мізішся, -мізіцца.