Verbum

бурча́ць, -чу́, -чы́ш, -чы́ць; -чы́м, -чыце́, -ча́ць; -чы́; незак.

1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Выказваць нездавальненне або пагрозу, утвараючы глухія гукі (пра жывёл).

2. Сярдзіта мармытаць, бубніць.

Нездаволена б.

3. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Бурліць.

У жываце бурчыць (безас.).

|| наз. бурча́нне, -я, н.

буршты́н, -у, м.

Скамянелая смала хваёвых дрэў ад светла-жоўтага да бурага колеру, якая ўжыв. для вырабу ўпрыгажэнняў; янтар.

|| прым. буршты́навы, -ая, -ае.

Бурштынавыя пацеркі.

бу́ры, -ая, -ае.

1. Шаравата-карычневы.

Б. вугаль.

Бурыя тарфянікі.

2. Цёмнаруды з чырванаватым адлівам (пра масць жывёл).

Б. мядзведзь.

буры́льны, -ая, -ае.

Які служыць для бурэння.

Бурыльныя прылады.

буры́льшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Рабочы, спецыяліст па бурэнні.

|| ж. буры́льшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

буры́ць, буру́, бу́рыш, бу́рыць; незак., што.

1. Разбураць, рушыць.

Б. стары хлеў.

2. Свідраваць, прабіваць грунт спецыяльным інструментам.

|| зак. прабуры́ць, -буру́, -бу́рыш, -бу́рыць; -бу́раны.

|| наз. бурэ́нне, -я, н.

бурэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е; незак.

Станавіцца бурым, бурэйшым.

|| зак. пабурэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е.

бур’я́н, -у́, м., зб.

Агульная назва буйнасцябловага пустазелля.

Поле зарасло бур’янам.

буса́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Доўгі шост з металічным вастрыём і крукам на канцы.

Пажарны б.

буса́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Суднавы рабочы, які працуе з дапамогай бусака.