Verbum

рассо́ўваць гл. рассунуць.

рассо́ўны, -ая, -ае.

Які можна рассунуць.

Р. стол.

рассо́хлы, -ая, -ае.

Які рассохся.

Рассохлая дзежка.

рассо́хнуцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -нецца; рассо́хся, -со́хлася; зак.

Высахнуць так, каб утварыліся шчыліны.

Цэбар рассохся.

|| незак. рассыха́цца, -а́ецца.

расспява́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.

1. Пачаўшы пець, захапіцца спевамі.

Сын расспяваўся.

2. Крыху паспяваўшы, пачаць спяваць добра.

Р. перад канцэртам.

расста́віцца, 1 і 2 ас. адз. не ўжыв., -віцца; -вімся, -віцеся, -вяцца; зак. (разм.).

Размясціцца, стаўшы на патрэбных месцах у пэўным парадку.

|| незак. расстаўля́цца, -я́ецца; -я́емся, -я́ецеся, -я́юцца.

расста́віць, -та́ўлю, -та́віш, -та́віць; -та́ўлены; зак.

1. каго-што. Размясціць, паставіць якім-н. чынам, парадкам.

Р. кнігі на паліцах.

2. што. Паставіць так, каб павялічылася адлегласць паміж чым-н.

Р. ногі.

3. што. Рассунуўшы, устанавіць для карыстання што-н. рассоўнае, раскладное.

Р. раскладушку.

|| незак. расстаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. расстано́ўка, -і, ДМ -но́ўцы, ж. (да 1 знач.).

расста́йны, -ая, -ае.

У паэзіі: які мае адносіны да расстання, звязаны з раставаннем.

Расстайныя дарогі.

расстано́ўка, -і, ДМ -но́ўцы, ж.

1. гл. расставіць.

2. Р мн. -но́вак. Парадак, паслядоўнасць у размяшчэнні чаго-н.

Правільная р. знакаў прыпынку.

3. Р мн. -но́вак. Кароткая паўза пры размове, пры выкананні чаго-н.

Чытаць верш з расстаноўкай.

|| прым. расстано́вачны, -ая, -ае (да 3 знач.).

расстара́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.

Вельмі пастарацца для набыцця чаго-н.