Verbum

расса́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тое, што з’яўляецца крыніцай з’яўлення, размнажэння чаго-н.

Р. хвароб.

рассакрэ́ціць, -рэ́чу, -рэ́ціш, -рэ́ціць; -рэ́чаны; зак., каго-што.

Зрабіць несакрэтным, вядомым; вызваліць ад сакрэтнай дзейнасці.

Р. закрытыя архівы.

|| незак. рассакрэ́чваць, -аю, -аеш, -ае.

рассартава́ць гл. сартаваць.

рассвідрава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны; зак., што.

Свідруючы, расшырыць.

|| незак. рассвідро́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

рассвіта́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -а́е; безас., зак. і незак.

Пра наступленне світання; развіднецца (развідняцца).

рассвярбе́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -бі́цца; зак. (разм.).

Пачаць моцна і доўга свярбець.

рассе́дзецца, -се́джуся, -се́дзішся, -се́дзіцца і рассядзе́цца, -сяджу́ся, -сядзі́шся, -сядзі́цца; -сядзі́мся, -седзіце́ся, -сядзя́цца; зак. (разм.).

Прасядзець доўгі час дзе-н.

|| незак. рассе́джвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

рассе́к, -у, м.

Месца, па якім рассечана што-н.; рассечанае месца.

На рассеку сасны з’явілася смала.

рассе́кчы гл. рассячы.

рассе́кчыся гл. рассячыся.