сло́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Лексіка, сукупнасць слоў той ці іншай мовы, дыялекту, якой-н. сацыяльнай групы, асобнага пісьменніка і пад.
2. Даведачна-інфармацыйнае выданне, якое змяшчае словы (або марфемы, словазлучэнні, ідыёмы і пад.), размешчаныя ў пэўным парадку, тлумачыць значэнні ўключаных адзінак, дае розную інфармацыю пра іх ці іх пераклад на іншую мову або паведамляе звесткі аб прадметах, абазначаемых словамі.
Тлумачальны с.
Беларуска-рускі с.
Дыялектны с.
С. мовы Якуба Коласа.
Энцыклапедычны с.
Этымалагічны с.
Гістарычны с. беларускай мовы.
3. Спіс слоў для слоўніка; рэестр.
○
Частотны слоўнік — тып слоўніка, у якім даюцца лічбавыя характарыстыкі ўжывальнасці слоў (словаформ, словазлучэнняў) у якой-н. мове.
|| прым. сло́ўнікавы, -ая, -ае.
Слоўнікавая работа.
слуга́, -і́, ДМ слузе́, мн. слу́гі і (з ліч. 2, 3, 4) слугі́, слуг, м.
1. Работнік у доме для асабістых паслуг, прыслужвання (уст.).
Панскія слугі.
2. перан. Чалавек, які прысвяціў сябе цалкам служэнню каму-, чаму-н.
С. народа.
слугава́ць, -гу́ю, -гу́еш, -гу́е; -гу́й; незак.
Тое, што і прыслужваць.
|| зак. паслугава́ць, -гу́ю, -гу́еш, -гу́е; -гу́й.
|| наз. слугава́нне, -я, н.
служа́ка, -і, мн. -і, -жа́к, м. (разм.).
1. Вопытны, старанны служачы (звычайна пра ваеннага).
2. Той, хто выслужваецца перад кім-н.; паслугач.
служа́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
Жанчына, якая выконвае абавязкі слугі (у 1 знач.).
слу́жачы, -ага, мн. -ыя, -ых, м.
Асоба, якая працуе ў розных сферах разумовай працы, кіраўніцтва, абслугі, гандлю.
|| ж. слу́жачая, -ай, мн. -ыя, -ых.
слу́жба, -ы, мн. -ы, -аў, ж.
1. гл. служыць.
2. адз. Работа, заняткі і абавязкі служачага, а таксама месца такой работы і знаходжанне на ёй.
Ісці на службу.
3. адз. Выкананне воінскіх абавязкаў.
С. ў радах арміі.
4. чаго або якая. Якая-н. спецыяльная галіна вытворчасці, а таксама арганізацыя, якія займаюцца спецыяльным участкам работы.
Медыцынская с.
С. сувязі.
С. надвор’я.
5. У веруючых: правядзенне набажэнства.
У кафедральным саборы закончылася с.
◊
Не па службе, а па дружбе (разм.) — просьба зрабіць што-н. не па службовым абавязку, а па-сяброўску.
|| прым. службо́вы, -ая, -ае (да 2 і 3 знач.).
С. абавязак.
Службовае памяшканне.
С. ўваход (для служачых).
службі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м. (разм.).
1. Служачы (уст.).
2. Чалавек, які старанна ставіцца да сваіх службовых абавязкаў.
3. Чалавек, які з крайнім фармалізмам ставіцца да сваіх службовых абавязкаў.
4. Кар’ерыст.
|| ж. службі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.