Verbum

раско́с, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Распорка, якая ставіцца пад касым вуглом да гарызантальных або вертыкальных частак канструкцыі.

|| прым. раско́сны, -ая, -ае.

раско́сы, -ая, -ае.

1. Які мае касы разрэз (пра вочы).

2. 3 касавокасцю, пры якой зрэнкі скіраваны ў бок ад носа.

|| наз. раско́сасць, -і, ж.

раско́ўванне гл. раскаваць.

раско́ўвацца гл. раскавацца.

раско́ўваць гл. раскаваць.

раско́ўзаць, -аю, -аеш, -ае; -аны: зак., што (разм.).

1. Яздой або катаннем зрабіць слізкім, коўзкім.

Р. сцежку.

2. Размяць, раскідаць, размазаць (нагамі, целам).

Р. абцасамі зямлю.

Р. сцірту саломы.

|| незак. раско́ўзваць, -аю, -аеш, -ае.

раско́ўка гл. раскаваць.

раско́чвацца гл. раскаціцца.

раско́ша, -ы, ж.

1. Празмерны дастатак, багацце; камфорт.

Жыць у раскошы.

2. Што-н. лішняе, не першай неабходнасці.

Непатрэбная р.

3. Прыроднае багацце, пышнасць расліннасці.

Р. паўднёвай прыроды.

4. Прастора, свабода.

Пасля гарадской мітусні, цеснаты ў лесе — сапраўдная р.!

раско́шны, -ая, -ае.

1. Які вызначаецца багаццем, раскошаю.

Р. кабінет.

Р. касцюм.

2. Пышны, прыгожы.

Раскошныя валасы.

3. Прасторны, велічны, прыгожы.

Р. палац.

|| наз. раско́шнасць, -і, ж.