Verbum

стро́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

Суцэльнае шво на паверхні тканіны, скуры.

Роўная с.

струбі́ць, струблю́, стру́біш, стру́біць; стру́блены; зак., што (разм.).

1. гл. трубіць.

2. Перавесці ўсё або многае; патраціць.

С. дабро.

3. Пра час: дарэмна патраціць.

С. цэлы месяц.

струг¹, -а, мн. стругі́, -о́ў, м. (спец.).

1. Ручны інструмент для грубай апрацоўкі драўніны струганнем.

2. Землярыйная машына для зразання грунту слаямі і перамяшчэння яго.

струг², -а, мн. стру́гі, -аў, м. (уст.).

Рачное драўлянае пласкадоннае судна.

струга́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Рабочы, спецыяліст па апрацоўцы чаго-н. струганнем; стругаль.

|| ж. струга́льшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

струга́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; незак., што.

Здымаць тонкія слаі з паверхні чаго-н. рэжучым інструментам.

С. дошку рубанкам.

|| зак. вы́стругаць, -аю, -аеш, -ае; -аны.

|| наз. струга́нне, -я, н.

|| прым. струга́льны, -ая, -ае.

Стругальная машына.

стру́жка, -і, ДМ -жцы, мн. -і, -жак, ж.

Тонкая вузкая спіралепадобная стужка дрэва, металу і пад., якая ўтвараецца пры апрацоўцы іх паверхні струганнем.

Драўляная с. (зб.).

◊

Сагнаць стружку з каго-н. — прапясочыць каго-н.

|| прым. стру́жкавы, -ая, -ае.

струк, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Доўгі і вузкі плод некаторых раслін, які складаецца з дзвюх палавінак, да якіх прымацавана насенне.

С. бобу, гароху.

|| памянш. стручо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

стру́кавы і струко́вы, -ая, -ае.

Са струкамі, у струках.

Струкавыя культуры.

структу́ра, -ы, мн. -ы, -ту́р, ж.

Узаемаразмяшчэнне і сувязь састаўных частак аб’екта, якія забяспечваюць яго цэласнасць; будова.

С. рэчыва.

С. арганізма.

|| прым. структу́рны, -ая, -ае.