Verbum

се́ма

(гр. sema = знак)

лінгв. сэнсавая адзінка; семантычны множнік.

сема́нтыка

(фр. semantique, ад гр. semantikos = які абазначае)

1) значэнне, сэнс слова або выразу;

2) раздзел мовазнаўчай навукі, які даследуе значэнні слоў.

семанты́чны

(гр. semantikos = які абазначае)

які мае адносіны да семантыкі.

семасіяло́гія

(ад гр. semasia = значэнне, сэнс + -логія)

раздзел мовазнаўства, які вывучае значэнні слоў і выразаў і змяненне гэтых значэнняў у працэсе развіцця мовы.

семафо́р

(ад гр. sema = знак + -фор)

1) сігнальнае прыстасаванне на чыгунцы, якое паведамляе, што пуць свабодны або заняты;

2) зрокавая сігналізацыя паміж суднамі або паміж суднам і берагам пры дапамозе сігнальных прыстасаванняў.

семе́ма

(ад гр. semaino = абазначаю)

адзінка моўнага зместу (сэнсу), суадносная з марфемай, сукупнасць сем.

семе́стр

(лац. semestris = шасцімесячны)

навучальнае паўгоддзе ў вышэйшых або сярэдніх спецыяльных навучальных установах.

семіётыка

(гр. semeiotikos = звязаны са знакам)

1) навука аб розных сістэмах знакаў, якія выкарыстоўваюцца для перадачы інфармацыі;

2) раздзел медыцыны, што вывучае прыкметы хвароб.

семіна́р

(лац. seminarium = рассаднік)

1) практычныя заняткі, арганізаваныя ў вышэйшай навучальнай установе па групах; абмеркаванне студэнцкіх ці аспіранцкіх дакладаў, самастойных работ;

2) групавыя заняткі, арганізаваныя для спецыяльнай падрыхтоўкі, павышэння кваліфікацыі або палітычнай адукацыі (напр. с. настаўнікаў).

семіна́рыя

(лац. seminanum = рассаднік)

1) сярэдняя духоўная навучальная ўстанова;

2) сярэдняя навучальная ўстанова для падрыхтоўкі настаўнікаў у царскай Расіі і некаторых іншых краінах.