Verbum

сілумі́н

[ад сіл(іцый) + (ал)юміній]

група лёгкіх кіслотаўстойлівых процікаразійных алюмініевых сплаваў з дабаўленнем крэмнію; выкарыстоўваецца пераважна ў хімічным машынабудаванні.

сілу́р

(лац. Silures = назва кельцкага племені, што насяляла паўвостраў Уэльс у Англіі)

трэці перыяд палеазою ў геалагічнай гісторыі Зямлі; працягваўся 25—30 млн. гадоў; падраздзяляецца на 2 аддзелы — верхні і ніжні.

сілуры́йскі

(ад сілур);

с. перыяд — тое, што і сілур.

сілуэ́т

(фр. silhouette, ад Е. de Silhouette = прозвішча фр. міністра 18 ст.)

1) контурнае аднатоннае адлюстраванне чаго-н. на іншым фоне або выразны контур прадмета;

2) абрысы чаго-н., якія віднеюцца ў тумане, у цемры, на вялікай адлегласці;

3) знешні контур аб’екта ў архітэктуры і скульптуры.

сільві́н

(н.-лац. sylvin, ад Sylvius = прозвішча гал. урача і хіміка 17 ст.)

мінерал класа хларыдаў, празрысты, бясколерны, падобны да каменнай солі; выкарыстоўваецца для вырабу калійных угнаенняў, розных калійных прэпаратаў.

сільвіні́т

(ад сільвін)

1) асадачная горная парода, у склад якой уваходзяць сільвін, каменная соль і іншыя дамешкі;

2) калійнае ўгнаенне, вырабленае з гэтай пароды.

сі́льф

(фр. sylphe, ад гр. silphe = матылёк)

лёгкая рухавая істота, увасабленне стыхіі паветра ў кельцкай і германскай міфалогіі.

сільфі́ды

(фр. sylphides, ад гр. silphe = матылёк)

сямейства жукоў, якія харчуюцца трупамі жывёл.

сі́льфія

(н.-лац. silphium)

травяністая расліна сям. складанакветных з шорсткім лісцем і жоўтымі кветкамі ў суквеццях, пашыраная ў Амерыцы, кармавая і дэкаратыўная.

сільфо́н

(англ. sylphon)

металічная тонкасценная цыліндрычная абалонка з папярочнай гафрыроўкай бакавой паверхні, якая прымяняецца для гібкага злучэння трубаправодаў.