Verbum

аўлазі́ра

(н.-лац. aulosira)

ніткаватая сіне-зялёная водарасць сям. аўлазіравых, якая трапляецца ў стаячай вадзе, балотах і забалочаных вадаёмах сярод іншых водарасцей.

аўлакаге́н

(ад. гр. aulaks = баразна + -ген)

лінейна-выцягнутая ўпадзіна павышанай рухомасці, абмежаваная вялікімі разломамі, якія рассякаюць фундамент платформы (напр. Прыпяцка-Данецкі а.).

аўлако́мніум

(н.-лац. aulacomnium)

лістасцябловы мох сям. аўлакомніевых, які расце на балотах, забалочаных лугах.

аўло́с

(гр. aulos)

духавы інструмент, падобны да флейты, які быў пашыраны ў Стараж. Грэцыі, Стараж. Рыме і краінах Міжземнамор’я.

а́ўра

(гр. aüra = подых ветру)

1) стан, які папярэднічае прыпадкам эпілепсіі, істэрыі, мігрэні, 2) асаблівая атмасфера, настрой, клімат, якія ўтвараюцца вакол асоб або рэчаў, нібыта выпраменьваючыся імі;

3) біяэнергетычная абалонка жывых істот.

аўра́л

(англ. over all = усе наверх)

1) тэрміновая работа на судне, у якой удзельнічае ўся каманда;

2) перан. неадкладная спешная работа калектыву, выкліканая адсутнасцю планамернасці ў працы.

аўра́н

(ням. aurin, ад лац. aurum = золата)

травяністая расліна сям залознікавых з вузкім лісцем і адзіночнымі белымі кветкамі, пашыраная ва ўмераных і халодных зонах на заліўных лугах.

аўро́ра

(лац. Aurora = імя багіні світання ў старажытнарымскай міфалогіі)

паэтычная назва ранішняй зары, золаку.

аўры́кула

(лац. auricula = мочка вуха)

1) мочка вуха; вушная ракавіна;

2) дэкаратыўная расліна, адзін з відаў прымулы.

аўрыкуля́рны

(ад аўрыкула)

вушны.