Verbum

сінехацы́сціс

(н.-лац. synechocystis)

аднаклетачная сіне-зялёная водарасць сям. кокабактрэйных, якая пашырана ў прэсных і салёных водах, на наземных субстратах, у глебе.

сіне́хіі сінехі́і

(гр. synecheia = сувязь)

прыроджаныя або набытыя зрашчэнні паміж суседнімі органамі або серознымі паверхнямі.

сінзаахо́рыя

(ад гр. syn = разам + заахорыя)

распаўсюджанне пладоў і насення раслін жывёламі, якія пры стварэнні запасу корму пераносяць іх на новыя месцы (арэхі, жалуды).

сінкары́ды

(н.-лац. syncarida)

надатрад вышэйшых ракападобных, у які ўваходзяць анапсідавыя, батынеліевыя і стыгакарыды.

сінкарыён

(ад гр. syn = разам + karyon = ядро)

ядро дваістага паходжання, якое ўтвараецца ў інфузорый, а таксама ў марскіх вожыкаў.

сінкліна́ль

(ад гр. synklino = нахіляюся)

складка пластоў горных парод, павернутая выпукласцю ўніз.

сінкліно́рый

(н.-лац. synclinorium, ад гр. synklino = нахіляюся + oros = верх)

буйны і складаны выгін тоўшчаў горных парод, які мае ў цэлым сінклінальную форму.

сінклі́т

(гр. synkletos = скліканы)

1) сход вышэйшых саноўнікаў у Стараж. Грэцыі;

2) група духоўных асоб, духавенства;

3) перан. сход, сукупнасць якіх-н. асоб.

сінко́па

(гр. synkope = скарачэнне)

1) муз. зрушэнне рытмічнага апорнага гуку з моцнай долі такта на слабую;

2) лінгв. выпадзенне ці апусканне аднаго ці некалькіх гукаў у сярэдзіне слова;

3) глыбокая непрытомнасць, выкліканая раптоўным заняпадам сардэчнай дзейнасці.

сінкрэты́зм

(гр. synkretismos = злучэнне)

1) злітнасць, нерасчлянёнасць, якія характарызуюць першапачатковы, неразвіты стан якой-н. з’явы;

2) разнавіднасць эклектызму, неарганічнае спалучэнне разнародных элементаў — філасофскіх поглядаў, рэлігійных сістэм і інш.