Verbum

астэахандрапа́тыя

(ад астэа- + гр. chondros = храсток + -патыя)

захворванне касцей пераважна ў дзіцячым і юнацкім узросце, якое характарызуецца болямі, мясцовай пухлінай і інш.

астэахандро́з

(ад астэа- + гр. chondros = храсток)

запаленчыя і незапаленчыя хваробы падхрастковага аддзела доўгіх трубчастых касцей шкілета; характарызуецца болямі, абмежаваннем рухаў у суставах.

астэацы́ты

(ад астэа- + -цыты)

клеткі касцявой тканкі, якія ўтвараюцца ў працэсе яе развіцця з астэабластаў.

астэі́зм

(гр. asteismos = досціп, жарт)

стылістычны прыём выражэння пахвальбы ў форме ганьбавання ці ганьбавання ў форме пахвальбы.

астэнапі́я

(ад гр. asthenes = слабы + ops = вока)

аслабленне зроку.

астэнасфе́ра

(ад гр. asthenes = слабы + сфера)

слой паніжанай цвёрдасці, трываласці і вязкасці ў верхняй частцы мантыі Зямлі, які знаходзіцца на глыбіні каля 100 км пад мацерыкамі і каля 50 км пад дном акіяна.

астэ́нік

(гр. asthenikos = кволы, слабы)

1) чалавек, для якога характэрныя высокі рост, хударлявасць, доўгая шыя, выцягнуты чэрап, вузкі, рэзка акрэслены твар;

2) чалавек, які пакутуе ад астэніі.

астэні́чны

(гр. asthenikos = кволы, слабы)

які мае адносіны да астэніка, астэніі.

астэні́я

(гр. astheneia = слабасць)

стан агульнай слабасці арганізма; бяссілле.

астэо́лаг

(ад астэа- + -лаг)

спецыяліст у галіне астэалогіі.