Verbum

сель

(ар. sail = плынь)

гразекаменны бурны паток з гор, які ўтвараецца ў выніку ліўняў, раставання снегу і іншых прычын.

се́льва

(ісп. selva, ад лац. silva = лес)

абшар вільготных трапічных вечназялёных лясоў у Паўд. і Цэнтр. Амерыцы.

сельва́сы

(ісп. selvas, мн. ад selva < лац. silva = лес)

тое, што і сельва.

се́льга

(фін. selka = спіна, краж)

горная града ў Фінляндыі.

сельдэрэ́й

(іт. sellero, ад гр. selinon = пятрушка)

агародная расліна сям. парасонавых, пашыраная ў розных кліматычных зонах; лісце і карэнне яе выкарыстоўваецца як прыправа да ежы.

сельсі́н

[англ. selsyn, ад self = сам + гр. syn(chronos) = адначасовы]

самасінхранізавальная электрычная машына для перадачы на адлегласць інфармацыі аб вугле павароту вала другой машыны; выкарыстоўваецца ў сістэмах аўтаматыкі і тэлемеханіцы.

се́льтэрскі

(ад ням. Selters = назва сяла і крыніцы каля яго ў Германіі);

с-ая вада — мінеральная саляна-вуглякіслая вада.

сельфа́ктар

(англ. self-actor, ад self = сам + лац. actor = які дзейнічае)

тое, што і мюль-машына.

се́ма

(гр. sema = знак)

лінгв. сэнсавая адзінка; семантычны множнік.

сема́нтыка

(фр. semantique, ад гр. semantikos = які абазначае)

1) значэнне, сэнс слова або выразу;

2) раздзел мовазнаўчай навукі, які даследуе значэнні слоў.