Verbum

аспіранту́ра

(ад аспірант)

1) форма падрыхтоўкі пры вышэйшых навучальных установах або навукова-даследчых установах выкладчыцкіх і навуковых кадраў;

2) час вучобы аспіранта.

аспіра́та

(н.-лац. aspiratus = ггрыдыхальны)

лінгв. прыдыхальны зычны гук.

аспіра́тар

(ад лац. aspirare = дзьмуць, выдыхаць)

1) прыбор, з дапамогай якога бяруць пробы паветра, газу, каб вызначыць іх хімічны састаў, запыленасць і інш.;

2) апарат для аспірацыі 1;

3) прыбор для аспірацыі 2.

аспіра́цыя

(лац. aspiratio = дыханне)

1) абяспыльванне вытворчых памяшканняў шляхам высысання пылу;

2) высысанне вадкасці або паветра з якой-н. хворай поласці цела.

аспіры́н

(фр. aspirine)

тое, што і ацэтылсаліцылавая кіслата (гл. ацэтылсаліцылавы).

аспіцы́лія

(н.-лац. aspicilia)

накіпны сумчаты лішайнік сям. аспіцыліевых, які расце на скалістых камяністых пародах, гранітных валунах, кары дрэў.

астагені́я

(ад гр. astos = гараджанін + -генія)

біял. развіццё калоніі 5 шляхам пачкавання.

астазі́раваць

(ад а- + гр stasis = стан)

аслабляць уплыў зямнога магнетызму на магнітную стрэлку вымяральнага прыбора.

аста́зія астазі́я

(н.-лац. astasia, ад гр. astasia = няўстойлівасць)

1) страта здольнасці стаяць, пераважна ў выніку захворвання нервовай сістэмы (істэрыі 1);

2) аднаклетачная водарасць сям. эўгленавых, якая пашырана ў паверхневых слаях глею і неглыбокіх вадаёмах.

аста́т

(н.-лац. astatium, ад гр. astatos = няўстойлівы)

радыеактыўны хімічны элемент, які адносіцца да галагенаў.