Verbum

адыты́ўны

(лац. additivus = дадатковы)

атрыманы шляхам складання;

а-ая тэорыя лікаў — частка арыфметыкі, што вывучае законы, паводле якіх лікі можна атрымаць са складаемых таго ці іншага віду.

адыяба́та

(гр. adiabatos = непераходны)

лінія, якая паказвае на графіку адыябатычны працэс.

адыяба́тны

(гр. adiabatos = непераходны)

тое, што і адыябатычны.

адыябаты́чны

(фр. adiabatique, ад гр. adiabatos = непераходны)

фіз. а. працэс — змены стану фізічнага цела, якія адбываюцца без цеплаабмену з навакольным асяроддзем.

адыя́нтум

(н.-лац. adiantum)

папараць сям. адыянтавых з тонкім перыстым лісцем, пашыраная пераважна ў вільготных трапічных і субтрапічных лясах; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная, адзін з відаў — венерын волас.

адыянты́ты

(н.-лац. adiantites, ад гр. adianton = назва расліны)

вымерлыя папараці, якія існавалі ў карбоне і з якіх утварыліся залежы каменнага вугалю.

адэкало́н

(фр. eau de Cologne = літар. кёльнская вада)

спіртаводны раствор розных пахучых рэчываў, які выкарыстоўваецца як парфумерны сродак.

адэква́тны

(лац. adaequatus = прыраўнаваны)

такі, што адпавядае чаму-н.; раўназначны (напр а-ыя паняцці).

адэнаві́русы

(ад гр. aden = залоза + вірусы)

група вірусаў, якія выклікаюць шэраг захворванняў — востры катар дыхальных шляхоў, кан’юнктывіт, энтэракаліт.

адэназі́н

(ад гр. aden, -enos = залоза)

арганічнае злучэнне, бясколернае крышталічнае рэчыва, якое ўваходзіць у некаторыя ферменты і пры ўвядзенні ў арганізм узмацняе сардэчную дзейнасць.