Verbum

шы́ба, -ы, мн. -ы, шыб, ж.

Кусок шкла, устаўлены ў аконную раму.

Разбіць шыбу.

|| прым. шы́бавы, -ая, -ае.

шыбава́ць, -бу́ю, -бу́еш, -бу́е; -бу́й; незак. (разм.).

Хутка, жвава рухацца, ісці.

Ш. па грыбы.

|| наз. шыбава́нне, -я, н.

шы́бенік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Чалавек, пакараны смерцю праз павешанне на шыбеніцы.

2. Свавольнік, балаўнік або той, хто заслугоўвае толькі шыбеніцы; бандыт, галаварэз (разм., лаянк.).

шы́беніца, -ы, мн. -ы, -ніц, ж.

Тое, што і вісельня.

|| прым. шы́бенічны, -ая, -ае.

шы́біна, -ы, мн. -ы, -бін, ж.

Тое, што і шыба.

шы́варат, -а, М -раце, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Каўнер.

Узяць за ш.

◊

Шываратнавыварат (разм.) — не так, як трэба; наадварот.

шыво́к, шыўка́, мн. шыўкі́, шыўко́ў, м.

Частка шва паміж двума праколамі іголкі.

Дробныя шыўкі.

|| прым. шыўко́вы, -ая, -ае.

шыдэ́лак, -лка, мн. -лкі, -лкаў, м. (разм.).

Кручок для вязання.

шызакры́лы, -ая, -ае.

Які мае шызыя крылы.

Шызакрылая чайка.

шызафрэ́нік, -а, мн. -і, -аў, м.

Хворы на шызафрэнію.

|| ж. шызафрэні́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.