шчабята́ць, -бячу́, -бе́чаш, -бе́ча; -бе́чам, -бе́чаце, -бе́чуць; -бячы́; незак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Спяваць (пра ластавак, шчыглоў і некаторых птушак).
2. перан. Гаварыць хутка, безупынна (пра дзяцей, жанчын; разм., жарт.).
|| наз. шчэ́бет, -у, М -беце (да 1 знач.) і шчабята́нне, -я, н.
шчабяту́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х, ж. (разм.).
1. Птушка, якая безупынна шчабеча.
Ластаўка-ш.
2. перан. Пра дзяўчынку, жанчыну, якія няспынна гавораць (разм., жарт.).
шчадрэ́ц, -раца́, мн. -рацы́, -рацо́ў, м. і шчадро́ўкі, -ро́вак (разм.).
Даўні звычай адзначаць вечар напярэдадні Новага года, сам гэты вечар і песня, якая спяваецца ў гэты вечар.
|| прым. шчадрэ́цкі, -ая, -ае і шчадро́ўскі, -ая, -ае.
шчака́, -і́, ДМ шчацэ́, мн. шчо́кі і (з ліч. 2, 3, 4) шчакі́, шчок, шчака́х, ж.
1. Бакавая частка твару ад скулы да ніжняй сківіцы.
Чырвоныя шчокі.
Пацалаваць у шчаку.
2. Бакавая плоская частка чаго-н. (спец.).
Ш. сякеры.
|| памянш. шчо́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (да 1 знач.).
|| прым. шчо́чны, -ая, -ае (спец.).
Шчочная мышца.
шчака́сты, -ая, -ае (разм.).
Які мае тоўстыя, пульхныя шчокі (у 1 знач.).
Ш. хлопец.
|| наз. шчака́стасць, -і, ж.
шчамі́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., шчо́міць; незак., што.
Сціскаць што-н. паміж чым-н.
Перавясла шчэміць руку.
шчані́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., шчо́ніцца; незак.
Раджаць (пра сабаку, ваўчыцу, лісу і некаторых іншых жывёл).
|| зак. ашчані́цца, ашчо́ніцца.
|| наз. шчане́нне, -я, н.
шчаню́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
1. Тое, што і шчаня.
2. перан. Пра маладога, неспрактыкаванага чалавека (лаянк., разм.).
Як ты размаўляеш са старэйшымі, ш.!
шчаня́ і шчанё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.
1. Дзіцяня сабакі, а таксама ваўчыцы, лісы і пад.
2. Пра дзіця (разм., груб.).
|| прым. шчаня́чы, -ая, -ае.
шчапа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак., што.
Адколваць тонкімі слаямі (дрэва).
Ш. лучыну.
|| наз. шчапа́нне, -я, н.
|| прым. шчапа́льны, -ая, -ае (спец.).