шкада́.
1. безас., у знач. вык., каго-чаго або з інф. Пра пачуццё жалю, спагады і пад. да каго-, чаго-н.
Ш. хворай сястры.
Ш. глядзець на яго.
2. безас., у знач. вык., чаго або з інф. Пра нежаданне аддаць, страціць і пад. што-н.
Мне нічога не ш. для вас.
Гадка з’есці і ш. кінуць (прымаўка).
3. безас., у знач. вык., са злучнікамі «што», «калі» ці без іх. Даводзіцца пашкадаваць.
Ш., што яны не прыедуць.
4. у знач. пабочн. сл. На жаль.
З’ездзіць бы, ды, ш., часу няма!
шкадава́нне, -я, н.
1. аб кім-чым. Пачуццё смутку аб чым-н. страчаным, непапраўным, засмучэнне з прычыны чаго-н. непажаданага.
Ш. аб незваротнай страце.
2. да каго-чаго. Спагада, спачуванне.
Адчуваць ш. да каго-н. Зірнуць на каго-н. са шкадаваннем.
шкадава́ць, -ду́ю, -ду́еш, -ду́е; -ду́й; незак.
1. каго (што). Адчуваць жаль, спагаду да каго-н.
Ш. бежанцаў.
2. каго-што і чаго. Берагчы, ашчаджаць, скупіцца, не даваць.
Людзі не шкадавалі жыцця для абароны айчыны.
Ш. грошы або грошай.
3. аб чым і з дадан. Смуткаваць, бедаваць з прычыны чаго-н.
Ш. аб зробленых памылках.
Шкадую, што не пайшоў у тэатр.
4. з інф. Не адважвацца што-н. зрабіць.
Я шкадую зразаць гэта дрэва.
|| зак. пашкадава́ць, -ду́ю, -ду́еш, -ду́е; -ду́й; -дава́ны.
шкадлі́вы¹, -ая, -ае.
1. Які прыносіць шкоду, шкодны.
Шкадлівае паветра.
2. Які часта робіць шкоду; гарэзлівы, памаўзлівы.
Ш. кот.
|| наз. шкадлі́васць, -і, ж.
шкадлі́вы², -ая, -ае.
Які шкадуе, выказвае спагаду, жаль.
Ш. голас.
|| наз. шкадлі́васць, -і, ж.
шкала́, -ы́, мн. шка́лы і (з ліч. 2, 3, 4) шкалы́, шкал, ж.
1. Лінейка або табліца з дзяленнямі ў розных прыборах.
Ш. прыёмніка.
2. Сістэма лікаў, велічынь ва ўзыходным і сыходным парадку (спец.).
Ш. заработнай платы.
|| прым. шка́льны, -ая, -ае (да 1 знач.; спец.).
шкаля́рства, -а, н. (разм., неадабр.).
Несамастойны, начотніцкі падыход да чаго-н.
|| прым. шкаля́рскі, -ая, -ае.
шка́нцы, -аў (спец.).
Месца ў сярэдняй частцы верхняй палубы ваенных караблёў, дзе адбываюцца агляды, цырымоніі і пад.
Каманда выстраена на шканцах.
|| прым. шка́нцавы, -ая, -ае.
Ш. журнал (суднавы журнал).
шкарлу́піна, -ы, мн. -ы, -пін, ж.
1. Цвёрдая абалонка чаго-н. (яйца, арэха і інш.).
2. перан. Тое, што ізалюе, абмяжоўвае магчымасць далейшага дзеяння, развіцця.
Замыкацца ў сваёй шкарлупіне.
шкарляты́на, -ы, ж.
Заразная хвароба, пераважна ў дзяцей, якая суправаджаецца болем у горле, сыпам і далейшым лушчэннем скуры.
|| прым. шкарляты́навы, -ая, -ае і шкарлятыно́зны, -ая, -ае.
Шкарлятынавая эпідэмія.
Шкарлятынозная высыпка.