Verbum

уру́б, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Шчыліна, якая прабіваецца ў горнай пародзе перад адбіваннем глыб.

уру́бавы, -ая, -ае.

Які служыць для ўтварэння ўруба.

Урубавая машына.

урубі́цца, урублю́ся, уру́бішся, уру́біцца; зак., у што (спец.).

Зрабіць уруб.

|| незак. уру́блівацца, -аюся, -аешся, -аецца.

урубі́ць, урублю́, уру́біш, уру́біць; уру́блены; зак., што ў што.

Уставіць у высечаную адтуліну.

У. перагародку ў сцяну.

|| незак. уру́бліваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. уру́бліванне, -я, н.

уру́к, -у, м., зб.

Высушаныя з костачкамі дробныя плады абрыкосаў.

урукапа́шную, прысл.

Дзейнічаючы рукамі ці ручной зброяй (біцца, змагацца і пад.).

Пайсці ў.

уручну́ю, прысл.

Ручным спосабам (не машынным).

Шыць у.

уручы́ць, уручу́, уру́чыш, уру́чыць; уру́чаны; зак., што каму.

1. Аддаць у рукі, непасрэдна.

У. дыплом.

2. Даверыць, даручыць (кніжн.).

У. свой лёс каму-н. (перан.).

|| незак. уруча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. уручэ́нне, -я, н.