Verbum

сялі́ба, -ы, мн. -ы, -лі́б, ж.

Населены пункт у сельскай мясцовасці (паселішча, сяло і пад.).

|| прым. сялі́бны, -ая, -ае.

сялі́цца, сялю́ся, се́лішся, се́ліцца; незак.

1. Уладжвацца на незаселеных месцах; пасяляцца, займаць пад жыллё хату, участак; пра птушак, жывёл і пад.

С. на адведзеным участку.

2. перан. Пра пачуцці, настрой і пад.: узнікаць, напаўняць.

Надзеі на лепшае селяцца ў душы.

|| зак. пасялі́цца, -сялю́ся, -се́лішся, -се́ліцца.

сялі́ць, сялю́, се́ліш, се́ліць; се́лены; незак., каго-што.

Уладжваць на незаселеных месцах; пасяляць.

|| зак. пасялі́ць, -сялю́, -се́ліш, -се́ліць; -се́лены; наз. пасяле́нне, -я, н.

сяло́, -а́, мн. сёлы і (з ліч. 2, 3, 4) сялы́, сёл, н.

1. Вялікая вёска, гаспадарчы і адміністрацыйны цэнтр сельскага раёна для навакольных паселішчаў, а таксама любы населены пункт негарадскога тыпу.

Працаўнікі сёл.

2. зб. Сельская мясцовасць, яе жыхары.

Культурная работа на сяле.

|| прым. се́льскі, -ая, -ае.

сяля́нка гл. селянін.

сяля́нскі гл. селянін.

сяля́нства, -а, н.

1. зб. Сяляне.

Беларускае с.

2. Тое, што мае да іх дачыненне (праца, побыт і пад.).

Займацца сялянствам.

|| прым. сяля́нскі, -ая, -ае.

Сялянскае паходжанне.