Verbum

мах¹, -у, мн. -і, -аў, м.

1. Адзін хуткі рух у паветры чым-н., узмах.

М. крыла.

М. рукі.

2. У спорце: адзін рух нагой, рукой або корпусам уперад, назад або ўбок.

М. уперад.

◊

Адным махам, за адным махам (разм.) — адразу, за адзін прыём.

Даць маху (разм.) — дапусціць памылку.

З усяго маху (разм.) — размахнуўшыся, з усяе сілы.

мах², выкл., у знач. вык. (разм.).

Ужыв. для абазначэння хуткага руху (ад дзеяслова махнуць — махаць).

махаві́к¹, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Кола, якое забяспечвае раўнамерны рух механізма.

махаві́к², -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Ядомы грыб на тонкай ножцы з жоўта-бурай шапкай.

махавы́¹, -а́я, -о́е.

Які мае адносіны да махання, прызначаны для яго.

Махавыя пёры.

махавы́² гл. мох.

ма́хала, -а, н.

У выразах: махалам не адмахацца (разм.) — ніякімі сіламі не прымусіць адчапіцца; хоць ты махалам махай (разм.) — занадта многа каго-н., не адбіцца.

маха́льнік, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Асоба, якая падае сігналы маханнем.

махао́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Буйны дзённы матылёк з жоўтымі крыламі ў чорныя крапінкі.

|| прым. махао́навы, -ая, -ае.

маха́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. чым. Рабіць узмахі, рухі ў паветры.

М. рукой каму-н.

2. чым. Трэсці чым-н., пагражаючы каму-н.

М. кулаком.

3. Хутка ісці, рухацца, шпарыць (разм.).

Прыйшлося м. пяць кіламетраў па дажджы.

|| аднакр. махну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

|| наз. маха́нне, -я, н.