Verbum

мядзве́дзіна, -ы, ж.

Мяса мядзведзя як ежа.

мядзве́дзіха, -і, мн. -і, -дзіх, ж. (разм.).

Тое, што і мядзведзіца.

мядзве́дзіца, -ы, мн. -ы, -дзіц, ж.

Самка мядзведзя.

мядзве́дзь, -я, мн. -і, -яў, м.

1. Вялікая драпежная млекакормячая жывёліна сямейства мядзведзевых з густой поўсцю і тоўстымі нагамі.

Буры м.

Белы м.

2. перан. Пра няўклюднага, непаваротлівага чалавека (разм.).

◊

Дзяліць шкуру незабітага мядзведзя (разм.) — размяркоўваць прыбытак, якога ў наяўнасці яшчэ няма.

Мядзведзь на вуха наступіў каму (разм., жарт.) — пра чалавека, у якога адсутнічае музыкальны слых.

|| прым. мядзве́джы, -ая, -ае.

Мядзведжыя сляды.

Мядзведжае футра.

Мядзведжая паходка (перан.).

◊

Мядзведжы куток (разм.) — аддаленае, глухое месца.

мядзве́дка, -і, ДМ -дцы, мн. -і, -дак, ж.

Насякомае атрада прамакрылых, якое жыве ў зямлі і з’яўляецца шкоднікам сельскагаспадарчых культур.

мядзве́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Паляўнічы на мядзведзяў.

2. Памяшканне для мядзведзяў у звярынцы або заалагічным парку.

мядзя́к гл. медзякі.

мядзя́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. Неядавітая змяя сямейства вужоў бурага або шэра-бурага колеру.

2. Зялёная фарба, прыгатаваная акісленнем медзі.

мядо́вы гл. мёд.

мяду́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Тое, што і медуніца.