Verbum

уро́кі, -аў, адз. уро́к, -у, м. (разм.).

Паводле народных уяўленняў: няшчасце, хвароба, пашкоджанне, выкліканыя благім вокам ці дрэнным словам.

Баяцца ўрокаў.

уро́лаг, -а, мн. -і, -аў, м.

Урач — спецыяліст у галіне ўралогіі.

уро́н, -у, м.

Страта, шкода.

Буран нанёс значны ў. гаспадарцы.

уро́слы, -ая, -ае.

Які ўрос.

Урослая ў зямлю хацінка.

уро́ссып, прысл.

1. Тое, што і урассыпную.

Бегчы ў.

2. Асобна, не разам.

Касцы пасталі ў.

уро́чны, -ая, -ае.

Устаноўлены паводле пэўнай умовы.

Урочная работа.

У. час.

уро́чышча, -а, мн. -ы, -аў, н.

Участак, адрозны ад навакольнай мясцовасці, напр., балота, лес сярод поля.

уру́б, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Шчыліна, якая прабіваецца ў горнай пародзе перад адбіваннем глыб.

уру́бавы, -ая, -ае.

Які служыць для ўтварэння ўруба.

Урубавая машына.

урубі́цца, урублю́ся, уру́бішся, уру́біцца; зак., у што (спец.).

Зрабіць уруб.

|| незак. уру́блівацца, -аюся, -аешся, -аецца.