Verbum

абра́ць, абяру́, абярэ́ш, абярэ́; абяро́м, абераце́, абяру́ць; абяры́; абра́ны; зак., каго-што.

Тое, што і выбраць.

А. дэпутата.

|| незак. абіра́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. абра́нне, -я, н.

абрашэ́ціць, -шэ́чу, -шэ́ціш, -шэ́ціць; -шэ́чаны; зак., што.

Зрабіць рашотку на чым-н.

А. акно.

|| незак. абрашэ́чваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. абрашэ́чванне, -я, н.

абро́к¹, -у, м. (гіст.).

У час прыгону: натуральны або грашовы падатак, які спаганяўся памешчыкамі з сялян; чынш.

Збіраць а.

|| прым. абро́чны, -ая, -ае.

А. селянін (які плаціць аброк).

абро́к², -у, м.

Корм для коней, звычайна авёс.

Не даўшы аброку, не бі кіем па боку (прыказка).

|| прым. абро́чны, -ая, -ае.

Аброчная торба.

абро́слы, -ая, -ае.

Які зарос; пакрыўся расліннасцю, валасамі, шчаціннем.

Аброслая алешнікам канава.

Аброслыя шчокі.

абро́ць, -і, мн. -і, -ей, ж.

Прадмет вупражы, які надзяваецца каню на галаву.

Трымаць каня за а.

Трымаць на аброці (перан.: у строгасці, у паслушэнстве).

|| прым. абро́цевы, -ая, -ае.

абро́шваць гл. абрасіць.

абру́бак, -бка, мн. -бкі, -бкаў, м.

1. Адсечаная частка дрэва, палена і пад.

2. Тое, ад чаго адсечана якая-н. частка.

А. хваста.

|| прым. абру́бачны, -ая, -ае.

абрубі́ць¹, -рублю́, -ру́біш, -ру́біць; -ру́блены; зак., што.

Адсячы частку чаго-н., падкарочваючы, падраўноўваючы.

А. жэрдку.

|| незак. абру́бліваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. абру́бліванне, -я, н. і абру́бка, -і, ДМ -бцы, ж.

абрубі́ць², -рублю́, -ру́біш, -ру́біць; -ру́блены; зак., што.

Падрубіць, падшыць, загнуўшы край чаго-н.

А. хусцінку.

|| незак. абру́бліваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. абру́бліванне, -я, н.